W roku 1956 nastąpił koniec ery pamięci bębnowych. Zbudowano pierwszą seryjną jednostkę pamięci dyskowej IBM 305 RAMAC. Nośnikiem pamięci było 50 aluminiowych dysków, pokrytych emalią magnetyczną, wirujących na wspólnej osi. Nowością były głowice. Zastosowano uniwersalne głowice zapisująco - odczytujące, po jednej na każdą stronę dysku. Były one umieszczone na ruchomym "grzebieniu", którego "zęby" wchodziły między dyski. Każde ustabilizowane położenie głowic pozwalało jednocześnie czytać i zapisywać w zespole ścieżek - po jednej z każdej strony każdego dysku. Taki zespół ścieżek nazwano cylindrem. RAMAC był znacznie szybszy i pojemniejszy (całe 5 megabajtów !) od dotychczasowych konstrukcji z zespołami nieruchomych głowic. W tych ostatnich głowic musiało być tyle co ścieżek, co ograniczało ilość dysków do jednego.